چکیده
اختلاف در استنادهای تفسیری کم و بیش در تفسیر همهی آیات و سور اثر گذاشته و روشهای تفسیری گوناگونی را شکل میدهد. سید عبدالاعلی سبزواری در تفسیر مواهب الرحمن فی تفسیر القرآن از منابع و مستندات گوناگونی بهره برده، اما یکی از مهمترین این مستندات قرآن کریم است؛ مفسر در وهلهی اول با بهرهگیری از آیات قرآن کریم به تبیین معانی و مقاصد واژگان و عبارات قرآن پرداخته است و همگام با استفاده از آیات قرآن از روایات معصومان (ع) نیز گاه برای بیان مفاد آیات و گاه برای بیان تأویل آیات بهرهی فراوانی برده و به تفسیر صحابه و تابعان نیز بیتوجه نبوده؛ البته در همهجا اقوال آنها را نپذیرفته بلکه گاهی به نقد و رد آنها میپردازد. مفسر در کنار سایر مستندات تفسیری خود در تبیین معانی واژگان قرآن، از ادبیات عرب در نظم و نثر بهره برده و کم و بیش به اقوال لغتشناسان استشهاد نموده است. و در نهایت همواره با بهرهگیری از عقل و اجتهاد، چه در تحلیل آیات و روایات و چه در کشف استلزامات و دلالتهای نهفته در آیات، به تفسیر آیات قرآن پرداخته است.با توجه به استنادهای سبزواری در این تفسیر میتوان روش تفسیری وی را جامع تفسیر عقلی و نقلی دانست.
کلیدواژه‌ها
)